Dood & Verderf

Niets is meer Dood & Verderf dan de herfst. En om het feest compleet te maken, is ditmaal Leon van Rijnsbergen te gast. Leon is directeur en programmeur van Baroeg, het Rotterdamse poppodium voor metal en andere harde muziek. Want wat doet een mens als door een virus heel je podium gesloten moet worden, inclusief het bijbehorende Baroeg Open Air-festival? En wie is eigenlijk die man die Rotterdams enige échte metalpodium bestiert en programmeert? In deze editie van Dood & Verderf draaien we daarom Leons favoriete platen en leren we alles over hem. Bovendien heeft het online magazine Zware Metalen een zwaar aanbevolen-tip voor Leon (en jij, de luisteraar) én kies ik zelf één nummer, omdat - jawel - ik geprogrammeerd sta in Baroeg :) Doe 18 oktober online mee met 666 - the bingo of the beast Bezoek de mosh sit van Voidcrawler op 24 oktoberEn herken je de riff van Atari Teenage Riot met Speed? Mail het goede antwoord naar inge@doodenverderf.nl en win de eerste vrijkaart voor Baroeg Open Air 2021?

Drie jaar lang maakte ik Dood & Verderf moederziel alleen. Maar wat blijkt: het is veel gezelliger met gasten erbij! Ditmaal is Mike Redman te gast. Tot mijn eigen verbazing trouwens, want ik kende Mike alleen als producer van breakcore, jungle en drum ‘n bass. Maar opeens was daar het nieuws dat er een metal-klassieker uit eigen contreien opnieuw wordt uitgebracht: Bewildering Thoughts, uit 1995, van de Schiedamse deathmetalband Threnody - op Redrum Recordz, het label van Mike! In deze editie van Dood & Verderf deelt Mike daarom zijn fascinatie en liefde voor metal. Hij praat je bij tijdens bijna 40 jaar metal, legt uit waarom juist hij de re-release van Threnody heeft opgepakt (inclusief het artwork), waarom hij óók van DJ Paul Elstak houdt, en hoe zijn gloednieuwe eigen metal-breakcore-plaat tot stand is gekomen. Koop Threnody - Bewildering ThoughtsKoop Deformer - Inner OutcastBeluister de playlist op Spotify PS Mike Redman draait op 9 oktober (metal)plaatjes tijdens een livestream van Bar

De studio van Operator Radio is weer open! Om te vieren dat Dood & Verderf weer auditief af mag dalen naar de zwavelpitten van de sonische hel die metal heet, nodigde ik - een unicum! - Peter van der Ploeg uit om de playlist samen te stellen en toe te lichten. Peter is - naast muziekredacteur bij NRC, druk Twitteraar en gastheer bij de Zes Losse Tanden-podcast - samensteller van de To The Teeth-playlist. In deze Spotify-lijst selecteert hij wekelijks de beste nieuwe metal en aanverwante harde stromingen, variërend van obscure-holle-vaten-klankschaal-esoterica tot ijs- en ijskoude blackmetal die urenlang je ziel verpulvert. In de nieuwsbrief van To The Teeth presenteerde Peter deze maand zijn halfjaarlijst. Aha, dacht ik toen, iemand die wél smaak heeft! En dus vertelt Peter in deze uitzending van Dood & Verderf waarom dit zijn 8 favoriete metalplaten van 2020 tot dusver zijn. Van Nederlandstalige blackmetal tot Finse psychostonermetal via camp-gothic-metal richting onvervalste powermetal: Peter

Het moet gezegd worden: de weergoden creëren al weken de ideale sfeer voor deprimerende, apocalyptische metal. Ik zie het daarom als een voorrecht om in dit uur Dood & Verderf daar de soundtrack voor te verzorgen. Dus: blackmetal, deathmetal, doommetal, hardcore, en al het andere dat sip stemt. Gelukkig zijn er de vaste onderdelen die lichtpunten in de duisternis geven. De Buiten in Baroeg-tip introduceert goo’ ol’ hardrock, en de Haatplaat blijkt een synthwave-zaagplaat. Berzeker Legion - A World In Despair (Obliterate The Weak) Ik heb een oneindig zwak voor all star metal bands. En dus raakte mijn hart direct zwartgeblakerd toen ik hoorde over Berzeker Legion, een Europees massavernietigingswapen met ammunitie van onder meer Hypocrisy (god, wat hou ik van Hypocrisy), Dark Funeral, Vader, én het Nederlandse Asphyx, namelijk gitarist Alwin Zuur.  Obliterate The Weak, het debuutalbum van deze supergroep, is gelijk één van de beste metalplaten die ik dit jaar hoorde. Normaal vind ik 1, hooguit 2 n

Een nieuw jaar, een schone lei. Weg met alle vooroordelen over Amerikaanse metal, is mijn goede voornemen. Daarom in dit uur van Dood & Verderf op Operator Radio: veel Amerikanen. En omdat het winter is, ook heel veel zeer deprimerende doom, waaronder - bij hoge uitzondering - de Zelfhaatplaat, voor de betere mentale of fysieke automutilatie. Daarnaast de Zwaar Aanbeloven-tip van Zware Metalen en hét concert dat je de komende tijd moet zien in Baroeg. Helleborus - Celestial Grave (Saprophytic Divinations) Ik begin 2020 gewoon met iets dat ik niet verwacht had: een blackmetalact uit de Verenigde Staten die ik goed vind. Sterker nog: pas toen ik het opzocht, kwam ik erachter dat Helleborus geen Noren, Zweden of Finnen zijn, maar een viertal uit Colorado. Daar gaan mijn vooroordelen over Amerikaanse metal! Nog even en ik ga cleane vocalen leuk vinden. ‘Celestial Grave’ is een een even vlotte en als interessante plaat, afkomstig van Saprophytic Divinations, dat nog meer van dat moois bevat. En die ve

Het einde van het jaar! De duisternis is gearriveerd! Het einde is gestart! Daarom in dit uur Dood & Verderf veel, veel deprimerende, gitzwarte metalreleases uit alle hoeken van de wereld. Plus: de Zwaar Aanbeloven-tip van Zware Metalen, het niet te missen Buiten In Baroeg-concert, en een dubbele haatplaat, omdat twee artiesten proberen iets toe te voegen aan Metallica’s Master Of Puppets. Vredehammer - Aggressor (Viperous) Het is nog wachten tot maart 2020, maar dan heb je ook wat. Dan verschijnt Viperous, het nieuwe album van het Noorse Vredehammer, een band die het dianegatief vormt van alles wat kut is aan Amon Amarth. De eerste single, Aggressor, is namelijk net zo soepel als al dat suffe vikingwerk van Amon Amarth, alleen dan met echte ballen, echte agressie, echte grunts en echte riffs. En die drummer he! Die drummer! Mijn god. Dat lijkt me zo’n jongen die je elke minuut weer een lijn speed bij moet voeren.  (en ja, de trouwe luisteraar weet dat ik precies 2 jaar geleden met een soortgeli

Ik geef het gewoon direct toe: dit wordt een gek uur Dood & Verderf op Operator Radio. Enerzijds draai ik absoluut verantwoorde black-, doom- en deathmetal, maar daar tegenover staat een klein leger sympho-prog-synth-folk-gothic-platen. De rode draad: de beste nieuwe metalreleases, aangevuld met de maandelijkse tip van Zware Metalen, de concerttip van Baroeg, en 2 Haatplaten die het allebei nét niet zijn. Dawn Of Disease - Procession of Ghosts (Procession of Ghosts) Ik begin maar gewoon heel hard, want ik ga dit uur véél metalplaten draaien die in de periferie van het genre zitten. Daarom: Dawn of Disease, naar eigen zeggen “A German heavy metal unit that specializes in lethal, double blastbeat-fueled, Gothenburg scene-influenced melodic death metal”. Let vooral op die drummer. Soms ben ik tijdens mijn hardlooptraining het intervallen helemaal zat, maar dan realiseer ik me dat ik in ieder geval niet de drummer van Dawn Of Disease ben, want nog oneindig veel zwaarder moet zijn. Cvlt Ov The Svn - W

Het is herfst! Het ultieme seizoen voor verderf. En de dood! Daarom een uur lang auditieve Dood & Verderf met héél véél doom, van cello-dramatiek tot slowmotion-Metallica. En een unicum: mijn Haatplaat, de ergste release van de afgelopen maand, valt samen met de Zwaar Aanbevolen-tip van Zware Metalen. Gelukkig is de concerttip van Baroeg wél zeer luisterwaardig. Bodyfarm - Rites of Damnation (Dreadlord) Drie jaar geleden zag ik Bodyfarm op Baroeg Open Air, en ik was direct verkocht. Hoewel de deathmetalact uit Amersfoort om om 2 uur ‘s middags aan de bak moest, vond het publiek (en ik!) het prachtig, inclusief - voor mij nooit eerder vertoonde en daarna nooit meer geziene - massale op-de-maat-roei-exercitie, als variatie op die eeuwige wall of death / circle pit-onzin. En nu heeft Bodyfarm dus een nieuw album: Dreadlord. Natuurlijk, de 11 nummers die samen 40 minuten vullen, zijn op een gegeven moment echt te veel van het goede om nog met interesse naar te luisteren. Maar er staan een paar absolu

Jawel: het derde (!) seizoen van Dood & Verderf is begonnen! Om dat te vieren, draai ik in dit uur heel veel nieuwe releases uit alle mogelijke hoeken van het metal-spectrum, inclusief - jawel - darksynth en progmetal. Plus: als altijd de Zwaar Aanbevolen-tip van het online magazine Zware Metalen, 2 (!) concerttips van Baroeg, én de haatplaat, waarvoor we ruim 25 jaar terug de tijd in, om met tranen in onze ogen terug te keren en ons af te vragen waarom ze er weer zijn. Bron foto: Operator op Instagram Une Misère - Sermon (Sermon) Zwarte kruizen op de handen, zwarte kleren, Vans, kort haar: het IJslandse Une Misère doet alles goed wat een veganistische blackened-hardcore-band goed moet doen. Deze zomer zag ik ze in V11, waar Baroeg de band had geprogrammeerd. Het was zeer, zeer kort en zeer, zeer goed, met absurd veel energie, prachtige ideeën en oprechte emoties. Goed nieuws: er komt een nieuw album uit van Une Misère, op niets minder dan Nuclear Blast. Sermon, de openingssingle van het gelijkn

In dit uur opmerkelijk veel metal uit de VS: 6 van de 10! Laat niemand mij ooit meer van racisme jegens Amerika beschuldigen. Plus: de Buiten in Baroeg-bijna-Metallica-tip, een zéér dubieuze Zwaar Aanbevolen-release, en de Haatplaat. Nee, zelfs twéé haatplaten. Omdat nu-metal. Yellow Eyes - Warmth Trance Reversal (Rare Field Ceiling) Soms, heel soms, hoor je iets en weet je meteen: ja, dit is voor mij. Yellow Eyes, een blackmetalband uit - godbetert - New York (er is hier met usbm zelfs een term voor, zo trots zijn Amerikanen erop dat ze ook iets kunnen), is daar deze maand het ultieme voorbeeld van. Al 5 albums maakte dit viertal sinds 2012, onder leiding van de broers Will en Sam Skarstad, met wisselende ontvangsten. Maar in 2018 stonden ze op Roadburn in Tilburg, de facto het ultieme bewijs dat je Groots en Meeslepend en Trve Cvlt bent.  En nu is er dus Rare Field Ceiling, met die bizarre openingstrack ‘Warmth Trance Reversal’ (inclusief opname van een Russisch mini-koor), een ratjetoe van id

Dit, lieve mensen, waren zes zware weken. Er kwam zo absurd veel toffe nieuwe metal uit, dat ik het nooit eerder zo moeilijk vond om de playlist terug te brengen naar een uur muziek. Het goede nieuws is daarbij gelukkig dat echt élke plaat in dit uur Dood & Verderf snoeihard raak is, van Amerikaanse elektronische metalcore via Poolse verboden blackmetal tot Rotterdamse punk-hardcore-metal-gabber-breakcore. Plus: de Buiten in Baroeg-tip, de Zwaar Aanbevolen-release. En de Haatplaat. Oh, de haatplaat. Laat dit een goede les zijn voor élke metalband ooit: nooit meer covers opnemen. Nooit meer. Nooit. Meer. Hate - Seventh Manvantara (Auric Gates of Veles) Het is natuurlijk ook niet leuk om in Polen te wonen. De eeuwige invloed van de katholieke kerk, een conservatieve regering, een geschiedenis waarin je altijd gepest bent. Nu kun je met die woede veel naars doen, maar het Poolse Hate dacht vermoedelijk: weet je wat, we gaan uit therapeutisch oogpunt absurd agressieve metal maken. Dat doen ze sinds 1991

In de mei-editie van Dood & Verderf hoor je de beste nieuwe extreme metal, variërend van Rotterdamse hardcore tot zéér energieke groovemetal. Plus: de Buiten in Baroeg-tip voor het optreden van Officium Triste, de Zwaar Aanbevolen-release van Zware Metalen uit Domstad Svart Metael, en de Haatplaat, waarin wéér een jeugdheld definitief door het ijs zakt. Want wie was er vroeger géén fan van Fear Factory? Nou dan. Plus: als je voor 14 mei intekent, dan kan je bestelling van zo'n prachtige shirt van Dood & Verderf (met design van Nozzman!) nog nét op tijd mee. Belzebubs - Blackened Call (Pantheon of the Nightside Gods) Allemachtig. Niet alleen had Dimmu Borgir zijn ziel (nogmaals) aan satan verkocht om anno 2019 nog zulke muziek te kunnen maken, ook heeft het Finse Belzebubs de beste back story ooit. De melodische blackmetalband is namelijk ontstaan uit de gelijknamige webcomic van de Finse auteur J.P. Ahonen, over een disfunctioneel blackmetalgezin. En omdat blackmetal zowel true als funny as fuc

April betekent de start van anti-cyclisch muziek draaien. Want hoe meer zon, hoe donkerder ik mijn platen kies. Welkom dus bij de auditieve salpeterpoel van Dood & Verderf! Voor je klaar staat een uur lang de beste nieuwe extreme metal, inclusief de maandelijkse concerttip van Baroeg (uit Wales), de Zwaar Aanbevolen-release van Zware Metalen (Friesland de gekste) en de Haatplaat (vikingen, vikingen, tra la la la laaaa). En, voor de liefhebbers: de intekenlijst voor de prachtige shirts, met het logo van Nozzman, staat open. Nog een paar te gaan, en er kan besteld worden! Met dank aan Ronnie Deelen voor het prachtige hoofdbeeld Antropomorphia - Womb ov Thorns (Merciless Savagery) Categorie ‘checks all boxes death metal’. Want: onleesbaar bandlogo. Trve kvlt gebruik van de ‘v’. Corpsepaint. Tilburg. Actief sinds 1989. Plus: in 2013 dreigde in Duitsland een ban op het album Evangelivm Nekromantia, vanwege het vermeende ‘necrofiele, satanistische en sadistische karakter van de plaat’ die ‘geestenbez

Het is maart! We hebben die teringwinter overleefd en mogen vol goede moed de lente in. Dus welkom bij Dood & Verderf! Je hoort niet alleen de beste metal uit Rozenburg, Zwitserland, Zweden en Rusland, maar ook de maandelijkse concerttip van Baroeg (geen metal!), de Zwaar Aanbevolen-release van Zware Metalen (hoor ik daar De Efteling?) én de - episch hard te haten - Haatplaat. Samael - In The Deep (Lux Mundi) Ja, daar gaan we weer: een extreme metal-band uit Zwitserland. Ditmaal is het Samael, de industrial-metalband die al 30 jaar (!) actief is. En dat blijf ik gek vinden, want Zwitserland staat al jaren in de top-5 van de World Happiness Report van de Verenigde Naties. Waarom dan zoveel woede, jongens? Afijn. In The Deep dus. Dat is absoluut geen nieuwe single, want deze komt uit 2011 en is afkomstig van het album Lux Mundi. Maar! Lux Mundi komt dit jaar opnieuw uit, en In The Deep is zo’n absurd kicke single waar ik al weken mijn tientallen kilometers op hardloop, dat ik deze re-release als p

De meest deprimerende maand van het jaar verdient een dito geluid. Vrees niet: dat krijg je in dit uur Dood & Verderf dubbel en dwars. Bong-Ra, Hecate Enthroned, Swallow The Sun, Darkspace, Mist Of Misery: de afgrond wacht op je. Gelukkig zijn er ook lichtpunten, zoals de bijna-Haatplaat (Spaanse metal! \o/), dream thrash (het bestaat!) en absurd toffe stonerrock uit Brussel. Hecate Enthroned - Temples That Breathe (Embrace the Godless Aeon) Februari is natuurlijk een deprimerend tranendal, maar met een plaat zoals van Hecate Enthroned komen we er wel doorheen. Deze symfonische black-deathmetalhelden hakken en zagen sinds 1995 aan de weg richting de hel, even speelde oprichter Jon ook mee met Cradle Of Filth (ja, precies, daar moest je aan denken, opeens valt alles op z’n plek), sinds 2013 gebeurde er niks meer. En nu, boem, is daar opeens de nieuwe plaat: Embrace The Godless Aeon. Dat klinkt als Cradle Of Filth op z’n best, alleen dan anno 2019, en dat is zeer, zeer plezierig. En, fun fact:

Buiten is grijs, koud, nat en duister. Deze editie van Dood & Verderf is minimaal even deprimerend, met werk van Vanha, Rotting Christ en A Pale Horse Named Death. Maar er zijn ook lichtpunten, zoals de eenmalige editie van de Hyrule Plaat, het gruwelijke gebeuk van Deserted Fear en Lorna Shore, en zélfs muziek van Dream Theater en Soilwork. Tel daar de voormalig zanger van Biohazard en Belgische post-blackmetalgekte bij op, en je weet wat je te wachten staat. Vanha - Storm of Grief (Melancholia) Het is vandaag mijn verjaardag. Hoera. 38 jaar. Dat het nog maar lang moge duren. Wat een feest. Dit leven is het waard om te leven. Nee, natuurlijk is het geen feest! Het is misère! Een tranendal! Een eindeloze salpeterpoel voor geknars der tanden. En dat is maar goed ook, want Jan Johansson maakt de soundtrack van deze ondermaanse depressie. Als Vanha maakt hij moederziel alleen zijn zeer deprimerende muziek, vol invloeden van Paradise Lost, Amorphis en My Dying Bride. Tragedie, tragedie, traged

De laatste uitzending van het jaar, en als het meezit nog op tijd voor het einde der tijden. Dat vieren we met episch kicke platen van Diabolical en Jonestown, het-laatste-concert-voordat-de-wereld-vergaat in Baroeg van Pungent Stench, de superzware Zwaar Aanbevolen-deathmetal, én een verschrikkelijk slechte uitvoering van een op zich goed karaoke-idee - van Tears For Fears! Diabolical - We Are Diabolical (Eclipse) Het is bijna oud & nieuw! Hoera! Want dan vergaat de wereld! Toch? Ik hoop het altijd stiekem. En nu is de soundtrack ook nog eens beschikbaar! Dit wordt een prachtig einde. Deze maand rende ik de Bruggenlooop. Da’s 15 kilometer door Rotterdam rennen, met hier en daar een Brienenoord die beklommen moet worden. Klinkt zwaar, maar met We Are Diabolical van - jawel - Diabolical ben je na een paar minuten al zes keer klaar. Dat moet ook wel, want tijdens dit nummer hoor je ook zes keer de wereld vergaan. Deze Noord-Zweedse lachebekjes gaan al dik twintig jaar mee, met Eclipse als vij

Laat je niet in de luren leggen door de bands in de titel van deze uitzending: we gaan ouderwets hard rammen, met allesvernietigers als The Order Of Apollyon, Evoken en Vanhelgd. Maar Rammstein, daar ben ik gewoon heel boos over. Slipknot viel best mee. En Warrel Dane is niet voor niets overleden. Tel daar wat progmetal en sludge bij op, een unicum uit Zuid-Afrika én de concerttip van Baroeg, en alle ingrediënten zijn aanwezig voor een vrolijk uur verse metal tijdens Dood & Verderf. The Order Of Apollyon – The Lies Of Moriah (Moriah) Soms, als ik muziek hoor, ongeacht het moment, wil ik theatraal nederzijgen op de knieën, mijn gebalde vuisten bloedend ten hemel richten, het manische hoofd in de nek leggen, en enkel kannibalistisch de goden van weleer aanschreeuwen. Wie goed oplet op de Maasboulevard in Rotterdam ziet me dat soms ook doen, tijdens het hardlopen, want de subliem-diabolische aansporing is dan sterker dan mijn geest of lichaam. En dat, precies dát gevoel, dat heb ik bij dit nummer van T

Satan heeft ze weer voor het uitkiezen in dit uur van Dood & Verderf. Deicide grossiert in omgekeerde kruizen, meerdere bands uit Noord-Europa roepen hel en verdoemenis aan, en zelfs satanisten uit Gelderland en Overijssel laten zich niet onbetuigd. Dat en meer hoor je in de oktober-editie van Dood & Verderf, je maandelijkse overzicht van de beste nieuwe metalreleases. Bloodbath – Bloodicide (The Arrow Of Satan Is Drawn) Oldschool Scandinavische demonische deathmetal. Dat is wat Bloodbath belooft – en mijn hemel, wat weten die jongens hun belofte na te komen. Bloodicide is de openingssingle van het later te verschijnen The Arrow Of Satan Is Drawn (als dat geen kicke titel is, dan weet ik het ook niet meer). Bloodbath is bovendien – en daar gaan metalheads hard op – een allstar-band, met leden van legendarische acts als Paradise Lost, Opeth, Katatonia en Hypocrisy. Dat doen ze al 20 jaar, maar nog steeds klinken deze jongens zo urgent als een epipen bij een anafylactische shock.

Een haatplaat met gabber en hiphop, een Baroeg-tip met humor, een vocabulair beperkte Zwaar Aanbevolen-tip, en zeemonsters die lijken aan hun tentakels rijgen: dit is de september-editie van Dood & Verderf, je maandelijkse overzicht van de beste nieuwe metalreleases. Exocrine – Hayato (Molten Giant) Ja, dat klinkt verdacht Amerikaans he, met die synthesizers, melodieuze refreinen en overdreven focus op techniek? Vrees niet: Exocrine is een tech-death-band uit Bordeaux, die met langspeler Molten Giant vrolijk in de categorie Obscura en The Faceless komen. Lees: zestien ideeën per minuut, en de manager vermoordt een kitten als als er niet elke tien seconden een tempowisseling plaatsvindt. Aborted – TerrorVision Of het nou Amen-Ra, Deus of Technotronic is: ik heb al jaren een zwak voor Belgische bands. Ze lijken wat minder conventioneel te denken dan Nederlanders, meer ruimte te hebben voor het experiment, en niet bang te zijn om boven het maaiveld uit te komen. Aborted is ook zo’n mooi voorbeeld