Duimpjeworstelen

Geen nieuwe aflevering verwacht, zo op de valreep voor kerst? Tja, eerlijk gezegd hadden we tijdens het opnemen van deze show ook niet gedacht dat-ie nu uit zo komen, maar blijkbaar stond het in de kerststerren geschreven. Awel, er wordt wel een baby Jezus geboren in de film die we gaan bespreken, dus uiteindelijk was het idee: waarom eigenlijk ook niet? Het gaat namelijk over Darren Aronofsky's zeer polariserende achtbaanrit van een film: mother!   Jennifer Lawrence speelt een menselijk gemaakte Moeder Aarde, die hokt met een geniale schrijver. Een Schepper, zo zou je kunnen zeggen. En ineens wandelt er bij haar thuis een meneer binnen, en vlak nadat er bij die meneer een rib wordt verwijderd ook een mevrouw. En dan ook hun kinderen, waarvan de een de ander met bruut geweld dood slaat. Voel je de bijbelparallel? Want Aronofsky ramt die er nogal hardhandig in. Maar eigenlijk gaat het vooral over wat wij als mensen met onze Moeder Aarde doen.   Om deze home invasion horror met dik erbovenop liggende sy

DuimpjeSintelen, or something like it? We are going English this Sinterklaas period, with an American born actor-comedian who's ready to stick our national favourite romcom Alles is Liefde in a burlap sack, to send it off to Spain. It is the Dutch knock-off version of Love Actually, but in stead of dressing it up with Christmas the crew drowned in a Dutch holiday tradition. Derek Mitchell has lived in the Netherlands for over ten years and he has already got his Dutch passport. That must have been a doozy for him, with his language and observational skills. You would probably know him from Let's Double Dutch, his online channel on which he lovingly pokes fun at Dutchies. His sketches have been watched over 25 million times. And right now, he is touring his live show, with stand up and sketches. Amongst other things we discuss watching Alles is Liefde as a rite of passage to connect with Dutch culture, the Revenge of the Nerds and blackface scenes in the movie and some famous Dutch folk who've passed from view

Hé daar zijn we weer... Lekker onaangekondigd komt Rudiepoes je weer een nieuwe aflevering door de strot duwen. Ineens. Zomaar. Zomaar? Nee, natuurlijk niet! Het Leiden International FIlm Festival (LIFF) komt er weer aan! Van 10 t/m 20 oktober zie je in de Leidense filmzalen weer een hoop mooie nieuwe titels. En in aanloop daarnaar schuift festivaldirecteur Ratna Lachmansingh graag even aan om een lans te breken voor een film die ze heel dierbaa-... nou vooruit, die ze gewoon leuk vindt: I Am Legend uit 2007, met Will Smith in de hoofdrol. Als man, helemaal alleen op aarde, behalve dan die vervelende zombieachtige lui die de nacht komen verstoren. De mensheid is kapotgemaakt door een virus. De meesten stierven meteen, een piepklein aandeel was immuun, en de rest? Ja, dat zijn die wezens geworden. En dr. Robert Neville, oftewel Smith, heeft er maar mee te kampen. En dan gaat het ook over de vergelijking die regisseur Frances Lawrence er blijkbaar in wilde trekken met AIDS, de eerdere twee verfilmingen van hetz

Wat was de grootste plotwending van rond de eeuwwisseling? Die van The Sixth Sense? Of die van The Others? Dat Tyler en de verteller dezelfde persoon zijn? Dat de Millennium Bug een hoop gebakken lucht was? In 2001 deed Vanilla Sky ook een gooi naar een eindtwist die de geschiedenisboeken in moest gaan, maar het was er een die host Ruud nooit heeft kunnen bekoren. Deze film stond daardoor al heel lang op het verlanglijstje om eens te onderwerpen aan een kritische blik. Maar nu, op de valreep voor een lange welverdiende podvakantie, gaat het eindelijk gebeuren. Want podgast en cinefiele singer-songwriter Kim Janssen is fan! Het nieuwe album Video Days van zijn band Cape Sleep komt uit op vrijdag 23 februari, en daarna gaan ze touren door het land. Maar nu schuift Kim dus eerst aan om deze oude favoriet eens lekker uit elkaar te trekken.  En dan gaat het natuurlijk ook over de filmmuziek van Nancy Wilson, bekend van de rockband Heart, de ontdekking van regisseur Crowe door filmlegende Polly Platt en de vergelij

Harold Ramis is dood. Lang leve de Ghostbusters-franchise! Regisseur Jason Reitman neemt met Ghostbusters: Afterlife (2021) het stokje over van zijn vader, Ivan, die de eerste twee delen regisseerde. En dat stemt heel veel fans van de originele franchise tevreden, of in elk geval een stuk meer dan die reboot uit 2016 deed. En toch heeft ook die zeker zijn fans! Maar Bram Koedam en Leon Jackson van de filmpodcast Moviegelul met Vrienden behoren toch vooral in het kamp die meer hebben met Afterlife dan met Answer the Call. Bram gaat zelfs zo ver om te zeggen dat-ie deze beter vindt dan het origineel. Maar dat zul je Leon nooit horen beweren, zeker niet aangezien hij zelf graag zijn boiler-suit aantrekt, om op beurzen rond te hangen met zijn vrinden van de Ghostbusters Dutch Division. En ook gaat het over de doodsheid van het stadje Summerville, en wie er gestalte geven aan Harold Ramis' personage Egon Spengler in dit nieuwe deel. Maar vooral vertelt Leon waarom deze franchise, en vooral die originele film, zo o

Als de ouwe ijzervreter Aatami Korpi met een berg goud terugkeert uit de bergen, proberen nazi's zijn goud afhandig te maken. Het moordinstinct van de Finse ex-comando wakkert helemaal aan, en dus regent het al snel dode Waffen-SS'ers. Sisu (2023) besteedt weinig woorden aan plot, en de hoofdpersoon nog minder aan het blootleggen van zijn motieven, wraakgevoelens en diepgewrochten oorlogstrauma's. Als het nazibloed maar vloeit. Voor wie deze film hoog in de top 3 beste films van het afgelopen jaar prijkt is filmjournalist Romy van Krieken (Veronica Superguide en Filmkrant). En de aanstekelijke lol die ze met Sisu heeft verdient simpelweg een aflevering. Nou heeft ze de film ook wel onder de beste omstandigheden gekeken, maar zelf host Ruud moet toegeven dat de grieven die hij met de film heeft misschien niet heel veel zeggen over de kwaliteit ervan. Wel kan hij niet onder stoelen of banken steken dat er een heel typische reden is waarom deze film hem tegen de haren strijkt, en er is een klein risisco dat die 

Terwijl Spider-Man: Across the Spider-Verse hoog in veel top 10-lijstjes van Filmjaar 2024 prijkt, en mogelijk afstevent op een Oscar-winst, is er een klein meninkje dat dapper weerstand biedt tegen de concensus. Ok, vooruit, zo uniek is host Rudiepoes nou ook weer niet. Maar het is toch roeien tegen de stroom in: Across the Spider-Verse niet zo heel goed vinden als de rest. Het kon dan ook niet heel lang duren, voordat er wel iemand wilde aanschuiven om daarover met hem een appeltje te schillen. En wat voor iemand? Filmjournalist en Gids.tv-hoofdredacteur Niels van Arkel weet namelijk wel wat van Marvel, en de verschillende filmuniversums rondom het superheldenmerk. Sterker nog: hij is mede-presentator van twee podcasts: De Filmschatcast en, veel belengrijker nog, Marvel's Force. Bovendien is Across the Spider-Verse één van zijn toppers van het afgelopen filmjaar, misschien zelfs wel dé topper. Als dan toch iemand een film moet verdedigen die eigenlijk geen verdediging nodig heeft, dan waarom niet iemand die

Stel nou dat er drie filmpodcasters elk een zaal programmeren op een gefantaseerd filmfestival, waarin ze moeten putten uit het beste wat filmjaar 2023 te bieden had... Welke filmzaal vind jij dan het beste geprogrammeerd? Stem hier: http://www.duimpjeworstelen.nl  Natuurlijk is er een heel proces vooraf gegaan aan het maken van deze keuzes: een filmdraft. De spelvorm: drie kandidaten moeten om de beurt een film kiezen. Zes categorieën moeten worden gevuld, elke film mag maar voor één categorie worden gekozen en elke ronde draait de volgorde van wie er wanneer aan de beurt is om. Wie kan de beste lijst van zes filmtitels bij elkaar sprokkelen? Te gast waren deze keer: filmjournalisten Thierry Verhoeven en Hedwig van Driel. En ze mochten draften: een Nederlandse film, eentje uit de top 5 van de Nederlandse box-office, een arthousetitel, een genrefilm, één film die noch Nederlands- noch Engelstalig is en nog een wildcard. Steun Duimpjeworstelen op Patreon! En ontvang leuke extraatjes ^_^ Links: Hedwig

De laatste van 2023 heeft een wijze les voor ons allemaal: "Just keep swimming, just keep swimming!" Want de hekkensluiter van dit podcastjaar is Finding Nemo (2003),nog steeds de vijfde-beste verdiener van de Pixar Animations Studios. Het is het verhaal van de vadervis Marlin die zijn verloren zoon Nemo probeert terug te halen uit de klauwen van een Australische tandarts. En deze getraumatiseerde clownsvis kan wel een dosis constructieve peptalk gebruiken. 'Wie houdt er niet van Finding Nemo?', zou je denken. Maar voor elke film is wel een tegenstander te vinden, en in dit geval is dat de enige echte Silvester Zwaneveld. Misschien ken je hem als de helft van het succesvolle cabaretduo Arie en Silvester, misschien heb je wel een soloshow van hem gezien. En wie weet ken je hem zelfs beter als filmmaker. Silvester heeft namelijk het animatiebedrijf Silly Productions, en maakte onder andere de short Die ene, in samenwerking met zijn cabaretheld Freek de Jonge. En het is ook wel eens verfrissend om een gast te he

God jul, podpeople! Hoe vier je kerst eigenlijk als je noch gelooft in de geboorte van de christelijke Messias, noch enige roots hebt te uiten van een germaanse achtergrond? Blijkbaar door baby's in het grofvuil te vinden, zo lijkt de animefilm Tokyo Godfathers (2003) van Satoshi Kon te suggereren. Drie daklozen – Gin, Hana en Miyuki – ontfermen zich over een te vondeling gelegde zuigeling. En terwijl ze een flinke zoektocht ondernemen naar de ouders, moeten ze ook oog in oog komen met hun eigen verledens. Het is een tijd van vrede op aarde, dus voor deze Duimpjekerstelen zetten we de onenigheid weer even opzij. Host Ruud is het namelijk keihard met podgast Tess Wiskerke eens dat dit een prachtige film is! Tess schrijft over anime voor Schokkend Nieuws Magazine en is ook betrokken bij de anime-programmering van KaboomAnimation Festival. Sterker nog, het was vlak na een inleiding van haar dat Ruud vorig jaar Tokyo Godfathers voor het eerst zag. Het gaat verder ook over gezichten ontwaren in gebouwen (ook wel p

In de Texaanse woestijn van de jaren vijftig ligt een stadje, wat één keer per jaar opleeft met de komst van een grote sterrenkijkersconventie. Het is typisch zo'n sluimerend plaatsje waar atoombommen worden getest en waar ufo's landen. En hier stranden Augie Steenbeck en zijn kinderen, als ze met de auto op weg zijn naar de vader van zijn overleden vrouw. Dit is Asteroid City. Althans, dat is het op een podium. Want Asteroid City is niet echt, het is de setting van een toneelstuk. Voor filmdocent Rudi de Boer is dit – na The French Dispatch – de film waar regisseur Wes Anderon hem misschien voorlopig wel echt verloren heeft. De bonte cast aan filmsterren en de prachtige visuele stijl kunnen hem deze keer echt niet meer bekoren. Want alle lagen die Anderson over elkaar heen legt, maken de inhoud van de film deze keer te ondoordringbaar. De Boer is een regelrechte veelkijker, en geeft in het hele land lezingen over films. Eventueel zelfs in sluimerende woestijnstadjes. En ook wordt hij geregeld te geïnterviewd

"Welkom in Brabant KUT!", las het op een bord langs de snelweg. De sporen van New Kids waren lange tijd, en zijn eigenlijk nog steeds wel een beetje, merkbaar in de landerijen onder de rood-wit geblokte vlag. Richard, Robbie, Barry, Rikkert en Gerrie waren een industrie op zich. Sketches, optredens in videoclips van hippe artiesten, een carnavalsnummer en natuurlijk ook twee succesvolle bioscoopfilms. Maar behalve dat ze op hun manier legendarisch zijn, hoe goed zijn New Kids Turbo (2010) en New Kids Nitro (2011) nou echt? Op zijn minst beter dan ze hoeven te zijn. Goed zelfs, als je podgast Wouter Monden (Elektra Podcast) mag geloven. Maar vooral teringgrappig! Deze comedian, verantwoordelijk voor de publieksopwarming bij De avondshow van Arjen Lubach, houdt wel van de lompe, gewelddadige en seksistische humor van New Kids. Want, laten we eerlijk zijn, de lading valt in elk geval niet serieus te nemen, toch? Regisseursduo Steffen & Flip, die zelf de twee minst uitgesproken leden van het vijftal vertolken

Weg van alles, even helemaal alleen met jezelf. Dat krijgt een volledig nieuwe dimensie in de Deense thriller Superposition. Het getrouwde – maar hoe lang nog? – koppel Stine en Teit verhuist met zoontje Nemo naar een hutje in de bossen van Zweden, om een jaar lang helemaal off the grid te gaan. Klinkt als goed podcastmateriaal? Ja, dat vindt Teit ook, die verslag doet van hun capriolen in audiovorm. En Stine gaat weer aan het schrijven. Maar dan blijken ze niet zo alleen als vooraf gedacht... Het zijn vooral de gesprekken aan de podcastmicrofoon die onze podgast kunnen bekoren. Filmjournalist en VARAgids-redacteur Clementine van Wijngaarden glundert bij de gedachte hoe gemeen dit stel naar elkaar is. Maar er valt meer te beonderen aan deze film. Want waar het scifi-element van Superposition in werking gaat, worden er een hoop mooie filmische trucs voor de dag gehaald. De film is op zijn minst een bijzonder regiedebuut voor Karoline Lyngbye. De titel komt overigens uit de quantummechanica, waarin de allerklei

Stel nou dat er drie filmpodcasters elk een zaal programmeren op een gefantaseerd filmfestival, waarin ze moeten putten uit verschillende horrorgenres... Welke filmzaal vind jij dan het beste geprogrammeerd?   STEM HIER: https://www.cinimma.nl/post/fff05-horror-editie-part-ii    Natuurlijk is er een heel proces vooraf gegaan aan het maken van deze keuzes: een filmdraft.   De spelvorm: drie kandidaten moeten om de beurt een film kiezen. Zes categorieën moeten worden gevuld, elke film mag maar voor één categorie worden gekozen en elke ronde draait de volgorde van wie er wanneer aan de beurt is om. Wie kan de beste lijst van zes filmtitels bij elkaar sprokkelen?   Te gast waren deze keer: Julius Koetsier en Jasper ten Hoor, bekend van de Julius vs. Jasper-afleveringen van de Schokkend Nieuws Podcast. En ze mochten draften: een Nederhorror, een spookfilm, eentje uit het zombiegenre, een horror-comedy, een griezelige remake en nog een wildcard.   Wie heeft volgens jou de beste keuzes gemaakt?

LIFF komt eraan! Het Leiden International Film Festival staat jaarlijks garant voor lekkere Amerikaanse indies, heerlijke what-the-fuck-titels en nieuwe ontdekkingen. Dit jaar opent het filmfeestje op 26 oktober met Dream Scenario, een lekker staaltje Nic Cage-rariteit van de maker van Sick of Myself. Maar da's in de nabije toekomst pas. Host Ruud reist in deze afevering alvast af naar Leiden om te gaan filmbabbelen met een van de festivalprogrammeurs! Bob de Brabandere is LIFF-programmeur en werkzaam bij Bioscopen Leiden, en hij wil graag een boompje opzetten over Three Billboards Outside Ebbing, Missouri (2017). Want na twee twee knallers te hebben gezien van regisseur Martin McDonagh, wist Bob niet zo goed wat hij hiermee aanmoest. En het "jeukt" nog steeds, aldus de programmeur. Niettemin werd McDonagh's nieuwste, The Banshees of Inisherin, vorig jaar de openingsfilm van het festival... Three Billboards bleek een Oscarvehikel voor zowel hoofdrolspeler Frances McDormand, als voor Sam Rockwell. Samen schitt

If you're going to take down a movie, then why not the one at the very top op the IMDb Top 250? This episode is all bout the big one! The Shawshank Redemption (1994), the big bastion of rewatchability, the movie that underperformed at the box office and then went on to win our hearts by extensive tv syndication and dvd sales. It's the first of the Stephen King prison movies, filmed by Roger Deakins. And it has Tim Robbins and Morgan Freeman, as well as William Sadler. What's not to like? Andy Dufresne finds himself doing a long stint in Shawshank Prison, after he's been convicted for the murder of his wife and her lover. The former banker quickly finds friendship with Red, the man who can get you anything. Including tiny rock hammers! Despite the threat of frequent rape, being persuaded to cook some books and the fact that being incarcerated for a long time does strange things to your mind, there's one thing Andy never seems to lose. Hope. So. Who the hell could take offense to this great modern classic? Well

We're going back... to Back to the Future! Want deze keer is Part II uit 1989 het onderwerp van gesprek. Marty en Doc reizen naar de verre toekomst, 2015 welteverstaan, om de familie McFly van de ondergang te behoeden. Maar daar duikt een oude vijand op: Biff Tannen. En die hopt in de tijdmachine om zijn klotetoekomst een andere baan in te leiden. En als hij daarmee het geluk van heel Hill Valley naar de galemiezen hept, dan so be it. Waar host Ruud de omgang met het eerste deel nog wel ingenieus vindt, is zijn podgast een stuk minder onder de indruk. Filmmaker en Schokkend Nieuws-podcaster Jasper ten Hoor vindt vooral dat regisseur Robert Zemeckis en mede-schrijver Bob Gale zich in een hoek hebben geschreven. Ruud ging langs bij zijn filmbedrijf Het Shot, om daar lekker in discussie te gaan.  En verder gaat het ook over Billy Zane en zijn dikker gemaakte wangetjes, wie in vredesnaam de vader van Griff Tannen is, en hoe Michael J. Fox misschien maar niet moet proberen om de concurrentie aan te gaan met Eddie

Dit is een filmfeestje waar host Ruud wel in mee kan gaan. Babylon (2022) begint met een halfuur durende orgie op een stampend jazzritme, en blijft in hoog tempo maffe taferelen uit de beginperiode van Hollywood op je afvuren. Er zwieren blote lichaamsdelen rond, er vloeit een hoop drank en drugs, en ja, hier en daar wordt er zelfs daadwerkelijk een film opgenomen. Het is een lofode van regisseur Damien Chazelle aan een periode van ongelimiteerde uitbandigheid en creativiteit. Nieuwkomer Diego Calva en gevestigde sterren Margot Robbie en Brad Pitt krijgen elk hun eigen verhaallijnen in een wirwar van Tinseltown-legende. De film prikt vooral een gaatje in het idee dat 'the golden age of Hollywood' vooral iets glamoureus was. Maar ja, hè. Films! De magie van cinema is ook een product van deze tijd, en dus is het de vraag of deze bende het misschien allemaal waard is geweest. De film Babylon zelf is het in elk geval niet waard geweest, vindt filmliefhebber Meike van Zandvoort. Voordat ze de switch maakte naar he

"I think this just may be my masterpiece", zo luiden de laatste woorden die worden gesproken in Inglourious Basterds (2009). Is dit een metatekstueel grapje van regisseur Quentin Tarantino zelf? Het was de eerste keer dat hij samenwerkte met filmster Brad Pitt, en hij hielp zijn ontdekking Christoph Waltz hiermee aan een Oscar en een Hollywood-carrière. Maar vooral was het de eerste keer dat hij een met een dikke rode pen de wereldgeschiedenis naar zijn hand zette. En vooral naar de hand van zijn geliefde sappige filmwraak. Maar een meesterwerk, laat staan zijn grootste? Voor filmcriticus en redacteur Thierry Verhoeven (SerieTotaal, Schokkend Nieuws, FilmTotaal) was het dat in elk geval niet. Al de eerste keer, toen hij er met vrienden naartoe ging, ging hij niet mee in de jubelstemming van de rest van het lieve kijkerspubliek. En na drie kijkbeurten ziet hij alleen maar meer gaten die hij in de film kan prikken. Geen probleem, want hoeveel host Ruud ook elke keer geniet van deze film, hij prikt gewoon vrolij

Vier goochelaars spelen voor Robin Hood, en de FBI zit achter hen aan. Het concept kan in de juiste handen een ingenieuze, avontuurlijke thriller opleveren! Maar het kan ook verzanden in Now You See Me (2013). De Franse regisseur Louis Leterrier lijkt meer interesse te hebben in mooie CGI-effecten en verrassende plotwendingen dan in een coherent verhaal. Laat staan in hoe illusionisten daadwerkelijk hun trucs opbouwen. Maar moet je daar eigenlijk wel zo veel mee bezig zijn? Carola en Liv, beter bekend als de Conmose, vinden dat eigenlijk niet zo belangrijk in een film die heel duidelijk niet veel meer wil zijn dan popcornvermaak. En ze genieten van de capriolen van Woody Harrelson, Jesse Eisenberg en de andere acteurs. Host Ruud reisde af naar de zuidelijkste regionen van het land om Now You See Me lekker door te lichten. Het gaat ook over heistfilms en of die nou eigenlijk wel zo leuk zijn, het chemische proces van ontbranding, en de avontuurlijke pogingen van Liv en Carola om Woody Harrelson in het echt te