Fc Afkicken

Tussen de glooiende velden van Enschede, waar de wind de verhalen van kampioensfeesten en Europese nachten nog fluistert, verscheen hij als een zachte bries met tropische flair. Bryan Ruiz – slank, beheerst, bijna verlegen – maar met een linkerbeen dat schreef in hoofdletters. Geen man van spierballenvoetbal, wel van subtiliteit. Hij dribbelde niet, hij danste. Hij schoot niet, hij schilderde.Hij kwam van ver, uit het warme San José, en bracht iets mee dat zeldzaam is in de koude Nederlandse voetbalmachine: magie. Terwijl anderen renden, wachtte hij. Terwijl anderen duwden, tikte hij. In het shirt van FC Twente werd hij geen passant, maar een architect van dromen. Hij dirigeerde het spel als een orkest, liet verdedigers verdwalen in zijn tempo, en stond zelden op de voorgrond – maar was altijd beslissend.Het seizoen 2009/2010 werd zijn meesterwerk. Niet als solo-artiest, maar als leider van een ensemble dat geschiedenis schreef. Onder Steve McClaren werd FC Twente landskampioen – een sprookje dat in rode lett